اتفاق خجسته‌ی خروج آمریکا از برجام برای ایرانیان

تا یک‌ساعت دیگر بنا بر تخمین‌ها دونالد ترامپ از برجام خارج می‌شود و تحریم‌های نفتی و بانکی دوباره بر قرار می‌شوند، بنا بر شنیده‌ها ترامپ به اروپایی‌ها شش ماه مهلت می‌دهد تا ارتباطات اقتصادی خویش را به طور کامل با ایران قطع کنند. همه تحریم‌هایی که در دوره‌ی احمدی‌نژاد وضع شدند و کاغذپاره خوانده می‌شدند دوباره باز می‌گردند و مجموعه‌ای از تحریم‌های جدید نیز اعمال خواهند شد.

این اتفاق محتمل، پیامدهای اقتصادی مستقیمی بر وضع اقتصاد و معیشت مردم خواهد گذاشت، در کوتاه مدت همه چیز سخت‌تر خواهد شد، اما این تنها یک روی سکه است. در دراز مدت حکومت سرکوب‌گر حاکم بر ایران که از پول دلارهای نفتی‌ای که خرج باروت و باتوم می‌شد محروم شده، در مواجه با ملت تنها سه راه در پیش روی خویش خواهد دید:

الف: مقاومت شکننده در برابر سیل اعتراض‌ها و اعتصابات که با تشدید وضعیت بد اقتصادی روز به روز گسترده می‌شود و می‌تواند حتی به صورت برق‌آسایی طومار جمهوری لرزان اسلامی را در چشم برهم زدنی در هم بپیچد.

ب: تن دادن و احترام به خواست مردم، بازگشت به مردم و طرح ایده‌ی اتحاد ملی با طمع و چشم داشت به رجوع به درآمدهای مشروعه همچون مالیات اما در عمل قابلیت اجرایی بسیار اندکی دارد. جمهوری ستمگر اسلامی از هر سنگری که عقب‌نشینی کند میتوان آن را آخرین سنگر پیش از فروپاشی دانست که در تمام این چهل سال مهمترین استراتژی حکومت، قدرت‌نمایی و هراس‌افکنی و لجاجت در برابر خواست ملت بوده، ملتی که به واسطه درآمدهای نفتی، بود و نبود‌، یا رضایت و نارضایتی‌اش برای سیستم اهمیتی نداشته است. سیستم جمهوری اسلامی هر چه باشد نظام مدارا و تعامل نبوده و نیست، و اگر تلاشی هم در جهت آن شده همه مهره‌های کلید‌ی‌اش برای این بازی حذف (همچون رفسنجانی) و یا بی اعتبار شده‌اند (همچون اصلاح‌طلبان) و چنانچه در این راه هم قدم بگذارد تعادل ذاتی را خویش را از کف خواهد داد و از هم فرو می‌پاشد.

ج: اما گزینه‌ی سوم، محتمل‌ترین و دردناکترین گزینه، ایجاد برخورد و جنگ خارجی است. بر خلاف آنچه که سیستم سال‌ها به خورد اذهان عمومی داده، جمهوری اسلامی توان مقابله‌‌‌ی مستقیم نظامی با هیچ‌کدام از سه دشمن اصلی‌اش یعنی عربستان، اسراییل و آمریکا را ندارد. جنگ احتمالی، کوتاه، ویران‌گر و با نتیجه سریع خواهد بود. نمونه‌ی آن را در تاریخ بارها سراغ داریم از رجز خوانی‌های صدام تا فرار و تصرف کاخ‌اش حتی به یک هفته هم نکشید.

اما نظرشخص خود من، من امشب همان حسی را دارم که مردم ایران سه سال قبل در هنگام امضای قراداد برجام داشتند، دوست می‌دارم به خیابان بروم، برقصم و شیرینی پخش کنم، در وسط خیابان فریاد فریاد بزنم

دیکتاتور به پایان سلام کن.

راست‌اش نوشتن این جملات جرات می‌خواهد، کسانی خواهند گفت که چطور می‌توان ویران شدن ایران و فشار بر مردم را دید و شادی کرد. از فردا دوباره داستان هواپیماهای اسقاطی و مردان و زنان بی‌دارو و دوا، کارخانجات ورشکسته و تجارت‌های تعطیل شده ورد رسانه‌ها می‌شوند. مردم بیش از پیش به خاک سیاه نداری می‌نشینند. اما مگر آخرش چه می‌شود؟ هر چه داریم و نداریم از پل وجاده و خانه و کاشانه ویران شود. مگر در این چهل سال همین نشد؟ مگر روز به روز ما رو به انحطاطی تدریجی نرفتیم؟ مگر خون دختر و زن و کارگر و معلم و دانشجو و نویسنده و بهایی و درویش و سنی و هر گروهی از ما را در شیشه نکردند. مگر اعدام نکردند و نکشتند و ما را به تباهی هر روزه سوق ندادند؟

اقتصادمان را ببینید، طبیعت‌مان را ببینید، فرهنگ‌مان را ببینید، سیاست و ارزش‌های اجتماعی، ارزش پول ملی و هویت ایرانی را ببینید. به راستی چه از ما مانده جز نعشی رو به اضحملال؟

ریشه‌کنی هر بیماری‌ای هزینه دارد. آلمان و ژاپن بعد از جنگ دوم دو نمونه‌‌ی واضح‌اند که به ما نشان خواهند داد با یک سیستم معتدل و سالم می‌توان در عرض ده سال از ویرانه‌ها مکان‌هایی برای زندگی ساخت که ما ایرانیان نیز می‌توانیم، ثروت و نیرو و انگیزه‌اش را داریم فقط باید به هر قیمتی که شده از این سیستم متحجر، کودک‌کش، مردم فریب قرون وسطی‌ای عبور کنیم.

و در پایان، همه‌‌ی آنچه که گفتم در مورد احتمالات بود، حال بگذارید یک آرزو کنم که کاش در این شرایط مرگ جمهوری اسلامی، ما مردم، ما براندازان خود بلند شویم و زمام امور را در دست گیریم تا ویرانی و اثرات ناشی از مرگ جمهوری اسلامی و تبعات منفی‌اش همچون جنگی پوچ به حداقل برسد.

خشایار مصطفوی

سه‌شنبه 18 اردیبهشت 1397

کلوزآپ و دنیای مریض گونه‌ی وانمودها

امشب فرصتی دست داد که دوباره به تماشای فیلم کلوزآپ کیارستمی بنشینم؛ ورای ارزش‌های فیلم و هزاران صفحه نقد و تحلیل که در مورد فیلم نوشته شده، نه تنها شباهت ظاهری (از فرم صورت، شکل مو و حتی مدل کاپشن) حسین سبزیان، بلکه شباهت باطنی او به محمود احمدی‌نژاد باعث حیرت‌ام شد. سبزیان دوست دارد آدم دیگری باشد و دروغ، کلید او در راه رسیدن به انگاره‌ی ذهنی و تصور‌ات غیرواقعی‌اش است که در غایت‌اش خودنمایی پنهان شده است. وانمودی که نموده بودن او را مهم کرده است و خود به ذات‌اش هویت گمگشته‌ای است میان باقی وانمود‌ها. همین جاست که از خودم می‌پرسم آیا حسین سبزیان کلوزآپ و بیماری‌اش آنقدر همه‌گیر و پذیرفتنی شد تا چهارده سال بعد به قدرت جلوس کند و در فکر متوهمش در رویای مدیریت جهان باشد؟ کیارستمی فیلم را کمی پس از پایان جنگ در سال 68 ساخته است و سعی در تحلیل روانشناختانه‌ی ذهن پیچیده انسانی دارد که به مدت هشت سال همه چیز حتی وجه تمایز، هویت و فردیت‌اش را از دست داده است و در حالی که حتی نان شب ندارد به دنبال نمایه‌وارگی است و این همان گزاره‌ای است که سال‌هاست چه در مسائل کلان چون انرژی هسته‌ای و چه در الگوهای خرد و ارزش‌های خودنمایانه‌ی خانواده‌های ایرانی می‌بینیم. و انگار اثر به مخاطب در مورد بیماری‌ای دهشتناک هشدار می‌دهد، بیماری‌ای ‌که در آن روح، جان و روان‌ انسان بی‌ارزش و هیچ می‌شود و هویت‌ جعلی، ساخته و پرداخته‌ی حاصل دگربودگی است که اهمیت دارد، یک هویت از قبل پذیرفته شده، نسخه بی‌ارزش اما مطمئن. سال‌ها بعد از این فیلم بود که شاهد بروز عوارض گسترده‌ این انگاره از پرده سینما تا تاریخ هرروزه بوده و هستیم، انگاره‌ای که هر روز ادامه‌دارتر و گسترده‌تر می‌گردد، شاید ما به نموده و وانمود بودن چیزهای خوب اما غیرواقعی تبدیل شده‌ایم و اصل، حقیقت و فردیت گم شده و این گمشدگی به تدریج باعث و بانی مسخ نهایی ما می‌شود. مسخ به چه؟ شاید آنچه امروز هستیم، یک نسخه‌ی دست چندم از اصلی که حتی معلوم نیست چیست یا کجاست.

Dasein (2017 Release Schedule)

- 20th Shanghai International Film Festival (SIFF)

June 17 to June 26 - China

- Brazilian International Labour Film Festival (BILFF)

15 – 19 May 2017 - Brazil

- The Iranian Film Festival of Zürich (IFFZ)

01 — 07 June, 2017 - Switzerland

- 32 Husumer Filmtage - 24 September 2017 - Germany

- 15th edition of (FLEXIFF) 23-24 September 2017 – Australia

- 12th Marbella International Film Festival (MIFF)

4th to 8th October 2017 - Spain

- 17th edition of International Festival of Red Cross and Health Films

12 - 15 October 2017 – Bulgaria

- 59th Nordic Film Days Lübeck 1 – 5 November 2017 - Germany

IMDB









Dasein narrates the story of a writer who seeks asylum in Germany to flee the war in his own country but he gradually becomes captive economically ...

Title: Dasein

English Title: Being There

Genre: Drama

Type of film: Fiction

Theme: immigration

Running Time: 92 Min

Language: German

Country of production: Germany

Month and year of termination: Feb 2017

Producer and Director: Khashayar Mostafavi

 

" Bye-bye, liebes Hamburg

Plot:
“Bye Bye, liebes Hamburg“ erzählt die Geschichte Ali Javadi, einem 18-Jährigen von Afghanen, der seit 2 Jahren in Hamburg als Asylbewerber lebt. Im Februar 2017 bekam Ali an seinem Geburtstag einen Asyl Ablehnungsbescheid, die Aufforderung Deutschland innerhalb von 30 Tage zu verlassen und nach Afghanistan zurückzugehen.Der Film versucht, Alis Wünsche und Ängste zu zeigen. Er wollte in Deutschland als Feuerwehrmann arbeiten. Der Regisseure des Films wird mit seinem Vormund sprechen. Außerdem wird Ali die Geschichte seines Bruders erzählen, der vor drei Jahren in Afghanistan von radikalislamischen Taliban getötet würde. Der Film zeigt nicht, wie Alis Geschichte ausgeht. Er wartet in seinem Zimmer auf den Tag, an dem die Polizei kommt und ihn nach Afghanistan, in ein unsicheres Land abschiebt.

The Film is not over yet!

Ken Loach, at the age of 80, in his recent film “I Daniel Blake”, remind us again how the film industry with showing violence, sex, rich and powerful hero’s, nonsense suspensions and Fake Stories lost the power of real cinema to reflect our painful world. Maybe If you ask the filmmakers all around the world about their goals, 90% of them answer you, that they at least want to entertain you with such bullshit elements. They know exactly something is wrong but at the end, they say that, Willy-nilly, that's the way it is. If you want to make a film you should respect your audiences and their banal tastes. On the other hand, the audience is getting bored with the tons of movies with similar structures and overdone stories. That is why Godard said that “The film is over.” I believe nowadays it's not enough to avoid such mainstream elements, perhaps we should recreate a new film system with new deals. However, which as I have said the Filmmakers such ken Loach could be shown the way to survive.

Khashayar Mostafai

11.03.2017

گزارشی از یک اعتراض یک ‌نفره روبروی کنسولگری ایران در هامبورگ، در اعتراض به وضعیت آرش صادقی

امروز سی دسامبر 2016، فردا سال نو میلادی از راه می‌رسد. از دو روز قبل سخت سرما خورده‌ام طوری که نای جم خوردن ندارم. قرار بود امروز یک پلان جایگزین برای فیلم آخرام را فیلمبرداری کنیم. که همان دیشب هماهنگ کردم و آن را لغو کردم.  با خودم گفتم این چند روز تعطیلی سال نو را خانه می‌مانم و استراحت می‌کنم.
 صبح که از خواب بیدار شدم به عادت همیشه، به انتظار آن خبر یگانه آن خبری که همیشه منتظراش هستم. اخبار را کنترل می‌کنم. اما خبری از خبر من نیست، در سوریه همچنان کشت و کشتار در جریان است. دولت آلمان درصدد تغییر قوانین‌اش در برابر خارجیان است، دلار کمی گران شده. نه به یک خط خبر که می‌رسم خشک‌ام می‌زند. امروز شصت و هشتمین روز از اعتصاب غذای آرش صادقی است. دوباره می‌خوانم، آرش رکورد اعتصاب غذای بابی سندز با شصت و شش روز را شکسته. رکورد؟ جمله‌ها را دوباره در ذهن‌ام مرور می‌کنم. کسی درون‌ام به من می‌گوید این رکورد یعنی او دارد می‌میرد او دارد جان می‌کند. یک پوستر با عنوان #saveArash تهیه می‌کنم در اینترنت چند پست می‌فرستم. بعد به خودم می‌گویم نه این کافی نیست. از خودم می‌پرسم چطور می‌توانم از 5000 کیلومتر دورتر سرنوشت محتوم مردی را تغییر دهم؟ چطور با چند پست یا چند توییت؟

من ناامید که می‌شوم به خواب پناه می‌برم. پس به رختخواب می‌روم و به خوابی طولانی فرو می‌روم. ساعت حوالی سه بعدازظهر است که بیدار می‌شوم، کمی حالم بهتر است. می‌ترسم دوباره اخبار را کنترل کنم. یعنی آن جسم نحیف و رو به موت، آن مرد هنوز در آن پستوی نمور اوین نفس می‌کشد؟ نمی‌دانم چه شد در یک آن تصمیم گرفتم، حس کردم اندازه‌ی عصبانیتم از کنترل‌ام خارج است یا باید کاری کنم، حالا هر کاری که شد. لباس پوشیدم برای چهار پنج نفر از دوستانم پیغام دادم که:

 " سلام. من الان یک پلاکارد با عنوان#saveArash بر می‌دارم و می‌رم بقل سفارت ایران چند ساعتی به نشانه اعتراض اونجا می‌ایستم. مجوز هم ندارم هر کی دوست داشت بیاد."

من در هامبورگ زندگی می‌کنم و خانه‌ی من از کنسولگری ایران زیاد دور نیست. ساعت چهار و نیم بعدازظهر که به سفارت می‌رسم. هوا همچنان روشن است. مستقیم می‌روم جلوی در سفارت، مثل یک مجسمه می‌ایستم. ترکیب یک آدم پلاکارد بدست تنها با کاشیگری سردر سفارت ایران برای مسافران خیابان و رهگذران غریب است. یکی، دو ماشینی می‌ایستند چند لحظه‌ای به من و پلاکارد در دست‌ام نگاه می‌کنند و بعد می‌روند. توقعی هم نمی‌شود داشت روز پایانی سال است و آلمانی‌ها ذهن‌شان درگیر تعطیلات و جشن‌های سال نو است. نه این طور نیست حالا یک خانواده سه نفری آلمانی از ماشین پیاده شده‌اند و جلویم ایستاده‌اند. یک مرد، یک زن و یک پسر بچه‌ی ده ساله. مرد آلمانی روی پلاکارد را می‌خواند. بعد با آنها وارد گفتگو می‌شوم. با حرارت در مورد خطر جانی‌ای که آرش صادقی را تهدید می‌کند برایشان توضیح می‌دم. اینکه چه ظلمی به او رفته و می‌رود، چند سوال می‌پرسند. بعد زن انگار بخواهند به یکی از اعضاء خانواده متوفی تسلیت بگوید دست‌اش را روی شانه‌ام می‌گذارد و مرا تسکین می‌دهد. از پلاکارد من یک عکس می‌گیرند، برایم آرزوی موفقیت می‌کنند و می‌روند. آنها که رفتند باز هم در آن خیابان بلند تنها شدم. هوای سرد هامبورگ تا ته استخوان را می‌سوزاند. اما من امروز به سرما فکر نمی‌کردم راست‌اش بیشتر از هر چیز دوست داشتم گریه کنم، مدت‌هاست که گریه نکرده‌ام. اما گریه‌ام می‌گیرد؛ برای مرد عاشقی که جان می‌دهد. برای میهنی که نفس‌هایش به شماره افتاده است.

در همین فکرها هستم که  دو مرد از در دیگر سفارت بیرون می‌آیند، روبرویم می‌ایستند، مردی که پالتوی شیکی پوشیده نوشته‌ی بر دستم را می‌خواند. و بعد به انگلیسی سوال می‌پرسد. به خودم می‌گویم جواب‌اش را نده، به آلمانی می‌گویم من فقط آلمانی حرف می‌زنم. او آلمانی بلد نیست. با انگلیسی دست و پا شکسته‌اش مدام سوال می‌پرسد؟ می‌گوید آرش صادقی؟ آرش صادقی کیه من تا حالا نشنیدم. بعد از من می‌پرسد تو کجایی هستی؟ دوباره به آلمانی جواب می‌دهم که این سوال شخصی است و توجه داشته باشد که اینجا وزارت اطلاعات ایران نیست که هر سوالی که دلش خواست بپرسد. گویی چیزی از جمله‌ام فهمید چون به مردی‌ که کنارش ایستاده بود گفت: این که آلمانی نیست ایرانیه احتمالا، از مرد کنار دست‌اش می‌پرسد: اصلا شما آرش صادقی می‌شناسی؟

عصبانیم. تاب نمی‌آورم. و قبل از آنکه آن جواب آماده را بشنوم، می‌گویم:
آره من ایرانی هستم، اینم آرش صادقیه که محکوم به نوزده سال زندان شده، صدایم را بالا می‌برم. شماها در مقابل تاریخ مسئولید برو اون تلفنت و بردار و به اون جنایتکارا تو ایران زنگ بزن و بگو یک نفر تو بند هشت اوین داره می‌میره. ببین شاید اونها خبر داشته باشن.

می‌خواهد تخطئه‌ام کند می‌گوید. حالا مثلا تو اومدی جلوی سفارت وایسادی، اون نمی‌میره؟

دوباره گر می‌گیرم. چرا می‌میره ولی حداقل می‌خوام بهتون نشون بدم خون‌اش هدر نمی‌ره بلکه چون لکه‌ی ننگی تا ابد روی دستتون می‌مونه،

انگار چیزی را نمی‌فهمد یا نمی‌خواهد بفهمد. دوباره می‌پرسد، حالا تو چرا اومدی اینجا ایستادی؟

من به عنوان یک آدم اومدم به تو آدم اعتراض کنم، تو که داری جون یک آدم دیگر و می‌گیری.

دیگر هیچ نمی‌گوید، گویی برایش کافی بوده، بی‌حرف راه‌اش را می‌کشد که برود. من پشت سراش داد می‌زنم:

 برو به رئیس‌هات بگو بترسن، چون فردا که آرش رفت. کابوس هشتاد و هشت دوباره کف خیابون‌های تهران براتون تکرار می‌شه.

رفته است و من مانده‌ام. از آخرین حرفی که زدم مطمئن نیستم. این روزها هر کس سرش گرم بدبختی خودش است. مردم دیگر نای و امید جم خوردن ندارند. اما نه شاید هم حق با من باشد. اگر همه که نه، اگر اکثریتی مثل من فکر کنند. اگر این حس خشمی که من دارم را داشته باشند چه؟ آیا دوباره ما چون سیل در خیابان‌ روان می‌شویم؟
 اساسا من آدم هیجان‌زده و احساساتی‌ای نیستم. اما امروز همان حسی را داشتم که در عاشورای سال 88 تهران داشتم. ظلمی که بر ما رفته و می‌رود، این‌بار با اسم رمز آرش، خون را در رگ‌های من به خروش می‌اندازد.

دقیقا پانزده دقیقه بعد سه ماشین پلیس آلمانی با آژیر و چراغ گردان و دبدبه و کبکبه از راه می‌رسند. طرف ماشین رو خیابان را می‌بندند، پلیس‌ها در چند نقطه پخش می‌شوند. بعد از چند لحظه که موقعیت را بررسی می‌کنند یک خانم پلیس به سوی من می‌آید، و با ادب و احترام به من شب بخیر می‌گوید. از من می‌پرسد که اینجا چه می‌کنم و من هم درباره‌ی حقوق خودم توضیح می‌دهم که من می‌توانم در هر جا و لحظه‌ای با عنوان Flash mop اعتراض خود را اعلام دارم. لحن‌اش را دوستانه‌تر می‌کند و بعد از خواندن پلاکارد، به من توضیح می‌دهد که بله شما این حق را دارید. مدارک شناسایی من را کنترل می‌کند و از من می‌خواهد که به آن سوی خیابان بروم چون عملا نمی‌توانم جلوی درب سفارت بیاستم. قبول می‌کنم و با او به سمت دیگر خیابان می‌رویم.  پلیس‌ها همچنان جلوی عبور ماشین‌ها در خیابان را گرفته‌اند.

سوی دیگر خیابان و روبروی سفارت تاریک است. خانم پلیس با من وارد دیالوگ می‌شود. اول اظهار تاسف می‌کند که مجبور شده مرا به این سمت تاریک بیاورد و اینکه شاید دفعه بعد بهتر است من با خودم یک چراغ دستی بیاورم. بعد از آرش صادقی می‌پرسد، روایت دردناک سرنوشت آرش را برایش توضیح می‌دهم. از من می‌پرسد مگر او چه کرده که باید نوزده سال در زندان بماند. در آلمان نوزده سال چیزی شبیه حبس ابد است که قاتلین مستحق آن هستند. چطور می‌توانم توضیح بدهم که جرم او اعتراض مسالمت‌آمیز بوده است؟   

خانم پلیس، زن زیبایی است در این شب سرد زمستانی دوست دارم عاشقانه‌ترین داستانی که تا کنون شنیده‌ام را برایش تعریف کنم. اینکه آرش به اعتراض به دستگیری همسراش گلرخ ایرایی از شصت و هشت روز پیش از جان خود دست شسته است. اینکه در راه آن کس و آن چیز که دوست می‌دارد جان فدا می‌کند. همچون قصه‌های اساطیری گذشته. در فرهنگ آلمانی خبری از داستان فرهاد کوه کن یا مجنون سرگشته نیست. شاید ما ایرانی‌ها با خرده داستان‌ها و اساطیرمان وجه عاشقانه این داستان را بهتر می‌فهمیم، داستانی که شاید برای یک آلمانی با ذهنی خردگرا، غیر معقول به نظر برسد. خلاصه چند خط سر هم می‌کنم و در اهمیت موضوع می‌گویم. همین بس که ما روزی در آینده روایت ایثار و ایستادگی آرش را در لوای یک داستان عاشقانه به کودکانمان در مدارس آموزش خواهیم داد.

پلیس‌ها به تدریج خیابان را باز می‌کنند رفت و آمد عادی دوباره به جریان می‌افتد. خانم پلیس همچنان کنار من ایستاده‌ تا به قول خودش از من محافظت کند، به من می‌گوید متوجه هستی که رفت و آمد‌ها در سفارت زیاد شده و آنها دارند از پشت پنجره از تو عکس و فیلم می‌گیرند. می‌خندم و می‌گویم تنها چیزی که برایم مهم نیست همین است. پرونده من به اندازه وافی و کافی قطور است.

برای لحظه‌ای حس می‌کنم به این آلمانی‌ها ظلم می‌کنم. سه ماشین پلیس آورده‌اند اینجا و در این سرما در دور و اطراف پخش شده‌اند. راست‌اش را بخواهید برای لحظاتی با خودم تردید می‌کنم. من در این تاریکی ایستاده‌ام و می‌خواهم کاری کنم که نمی‌دانم هیچ نتیجه‌ای دارد یا نه. در همین فکر ها هستم که خانم پلیس دوباره با من حرف می‌زند از من می‌پرسد که آیا ما ایرانی‌ها سال نو میلادی را جشن می‌گیریم؟ در جواب و میان حرف‌هایم به او می‌گویم که متاسفم که شب سال نو به آنها زحمت داده‌ام. گویی تردید‌ام را فهمیده که می‌گوید این وظیفه‌اش است و خودش معتقد است اعتراض هر چند کوچک هر چند کوتاه می‌تواند تاثیر زیادی بگذارد و وقتی هر کسی به اندازه‌ی خودش کاری برای بهتر شدن کرد، آن وقت است که کار دنیا بهتر می‌شود. در نهایت به من می‌گوید که وضعیت اضطراری آرش صادقی را می‌فهمد و به کار من احترام می‌گذارد و به عنوان یک پلیس وظیفه او و همکاران‌اش است که از من محافظت کنند.

دیگر اتفاقی خاصی نمی‌افتد، بجز اینکه گویی همه‌ی کارمندهای سفارت ایران به آنجا احضار می‌شوند و احتمالا اضافه حقوق می‌گیرند. ساعت هفت و نیم شب به پلیس‌ها اعلام می‌کنم که می‌خواهم اعتراض‌ام را پایان دهم. نه نفر پلیس دور‌ام جمع می‌شوند و با من دست می‌دهند و با گرمی خداحافظی می‌کنند. از آنها جدا می‌شوم و به خانه بر می‌گردم. در طول مسیر بازگشت به این فکر می‌کنم شاید بار دیگر از بین حداقل سی هزار ایرانی ساکن هامبورگ چند نفر دیگر هم خودجوش آنجا ایستاده باشند. بار دیگر؟ اما بار دیگر کی است؟ در سوگ آرش؟ حتی فکرش هم ترسناک است.

در آخر هیچ نمی‌ماند بگویم. جز یک آروز، اینکه کاش می‌شد این پایان محتوم آرش را تغییر داد. کاش کسی بود که کاری می‌کرد، خواسته‌ی ساده‌‌ی او را جواب می‌دادند؛ تا او دست از اعتصاب غذا بکشد.
آه که این خاک به اندازه، قهرمانان مرده دارد، کاش آرش ما زنده بماند.

خشایار مصطفوی

به تاریخ 11 دی ماه 1395

هامبورگ


این مطلب را در سایت گویا بخوانید.