رای نمی‌دهم، چون من رویایی دارم

وارد بازی انتخابات سیستم سرکوب‌گر حاکم بر ایران نخواهم شد.

من معتقد به مشارکت سیاسی به عنوان یک شهروند هستم. اما حضور در انتخاباتی که کوچکترین اثری از روند دمکراتیک، سلامت و حفظ آراء در آن نیست به معنای تن دادن به جبری است که قرار است به من تحمیل شود، سال تا سال با سرکوب جلوی هر روزنه‌ای برای مشارکت سیاسی امثال مرا گرفته‌اند. کلمه‌ای بگویی جوابش اوین و تودهنی و خفقان و تبعید است. بعد هر چهار سال یک روز به من اجازه می‌دهند که انتخاب کنم. کدام انتخاب؟

انتخاب من آزادی، رفاه، حقوق شهروندی، نه به ترس، جنگ، ترور، فساد، خشونت و اعدام است. انتخاب من حکومتی قانون‌مدار و دمکراتیک است که با باقی مردمان جهان به تعامل می‌پردازد. انتخاب من نه به جمهوری اسلامی به همه‌‌ی اشکال‌ و ابعاد‌اش است.

نه، من عروسک خیمه شب بازی این بازی تکراری نیستم.

همچنین کسی را به رای دادن و رای ندادن دعوت نمی‌کنم. روزگاری حال ما و این سرزمین خوب می‌شود که واکنش‌های سیاسی‌ بخش عظیمی از جامعه با آگاهی همراه باشد.

به امید روزی که با گسترش احزاب، تشکل‌ها و نهادهای مردمی، قدرت به مردم ایران بازگردد.

خشایار مصطفوی

چهار اسفند 1394