به بهانه‌ی نشر دوباره‌ی 625 در فضای اینترنت
عمل کشتن هر انسانی چه به واسطه‌ی قانون و نام عدالت و چه بدون آن، عملی
تنفرانگیز است. سال‌هاست مجازات اعدام که یاد آور آیین قربانی کردن در
جوامع ابتدایی است در بسیاری از کشور‌ها حذف شده است. اعدام نمونه‌ی بارز
ترویج خشونت توسط یک سیستم است سیستمی که
در برابر ضعف‌های جامعه‌اش ساده‌ترین راه یعنی حذف را برمی‌گزیند.
به‌راستی
کسانی که معتقدند جنایتکارترین آدم‌ها باید پای چوبه‌ی دار بروند چرا از
خویش نمی‌پرسند که آیا این جنایتکاران محصول یک جامعه‌ای در حال فروپاشی
نیستند؟ چرا به دنبال جواب این سوال نمی‌گردند که این همه دزد و آدم‌کش و
جانی از کجا به وجود آمده‌اند؟ آیا خشونت و ضد ارزش شدن ارزش‌های مدنی
جامعه‌ی ایران را به پرتگاه سقوط نزدیک نمی‌کند؟ به نظر می‌رسد که اکنون ما
به جای اینکه تقصیر را به گردن غرب و سیستم دولتی و ... بیاندازیم باید از
خودمان شروع کنیم از مردمی که از عمل کشتن دفاع می‌کنند و برای آن سوت و
کف می‌زنند. آیا وقت آن نیست که این بحث را همه گیر کنیم. اینکه ما روزی
بالاخره باید چرخه‌ی خشونت را متوقف کنیم.
از دوستانتان بپرسید که اگر مثلا گروه جیش العدل دستگیر شود شما چه حکمی برایش صادر می‌کنید؟ سلسله‌ی نفرت پایانی ندارد. من به شخصه امید دارم که روزی در تاریخ ایران بیاید که ما به جای مرگ، شروع به بخشیدن کنیم. خشایار مصطفوی.
به تاریخ سیزدهم فروردین 1393
لینک فیلم در VIMEO 
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر