Climax نقطه‌ی اوج

بیست دقیقه اول فیلم Climax آرام جلو می‌رود بعد به تدریج هیولا بیدار می‌شود تا به نقطه‌ی اوج برسد و دقیقا تبدیل به همان چیزی می‌شود که از گاسپر نوئه کارگردان رادیکال فرانسوی انتظار می‌رود. دوربین سیال، انسان خودباخته، روایت مارکی دوسادی، موضوعات نگفتنی، دخمه‌ها، روانشناسی مواد و سکس 

همگی از تم‌های تکرارشونده‌‌ی سینمای نوئه هستند.

  ادبیات و دیالوگ نویسی به سبک رایج هالیوود، در بهترین شکلی در کار نوئه غایب است، تصاویر هم به دنبال خلق زیبایی شناسی مرسوم در سینما نیستند. دوربین زاویه دید ما را به سفر ذهنی نوئه می‌برد. به نظرم Climax در اندازه شاهکاری چون Enter the Void نیست چون از نظام نشانه‌پردازی ضعیف‌تری بهره می‌برد، اما باز هم می‌توان  درون‌مایه‌ی اضحملال و فروپاشی قریب به وقوع یک جامعه را از آن استدلال کرد. به نظرم فیلم با سالو ساخته‌ی پازولینی در چند پلان در حال گفتگو و ارجاع است، (دختر آلمانی، لوگو نازی و حضور سربازان با سگ). به هر روی، فیلم را که می‌بینی از خود می‌پرسی به راستی معنای زندگی چیست. من سینمای وحشیانه‌ی نوئه را دوست می‌دارم لااقل با دیدن فیلم‌های او به من یادآوری می‌شود که ۹۹ درصد تولیدات سینمایی در برابر دنیای وحشتناک واقعیت چقدر لطیف، ملایم و در عین حال کودکانه هستند.

خشایار مصطفوی

هامبورگ

داستان کوتاه خودکشی با سیلدنافیل

: خوانش داستان خودکشی با سیلدنافیل را به صورت صوتی می‌توانید در لینک زیر بشنوید

 

https://soundcloud.com/khashayar-mostafavi/oazqamfmlppw

 داستان خودکشی با سیلدنافیل در مجموعه داستان به جهنم نوشته‌ی خشایار مصطفوی نزد انتشارات گردون برلین به چاپ رسیده است.

اتفاق خجسته‌ی خروج آمریکا از برجام برای ایرانیان

تا یک‌ساعت دیگر بنا بر تخمین‌ها دونالد ترامپ از برجام خارج می‌شود و تحریم‌های نفتی و بانکی دوباره بر قرار می‌شوند، بنا بر شنیده‌ها ترامپ به اروپایی‌ها شش ماه مهلت می‌دهد تا ارتباطات اقتصادی خویش را به طور کامل با ایران قطع کنند. همه تحریم‌هایی که در دوره‌ی احمدی‌نژاد وضع شدند و کاغذپاره خوانده می‌شدند دوباره باز می‌گردند و مجموعه‌ای از تحریم‌های جدید نیز اعمال خواهند شد.

این اتفاق محتمل، پیامدهای اقتصادی مستقیمی بر وضع اقتصاد و معیشت مردم خواهد گذاشت، در کوتاه مدت همه چیز سخت‌تر خواهد شد، اما این تنها یک روی سکه است. در دراز مدت حکومت سرکوب‌گر حاکم بر ایران که از پول دلارهای نفتی‌ای که خرج باروت و باتوم می‌شد محروم شده، در مواجه با ملت تنها سه راه در پیش روی خویش خواهد دید:

الف: مقاومت شکننده در برابر سیل اعتراض‌ها و اعتصابات که با تشدید وضعیت بد اقتصادی روز به روز گسترده می‌شود و می‌تواند حتی به صورت برق‌آسایی طومار جمهوری لرزان اسلامی را در چشم برهم زدنی در هم بپیچد.

ب: تن دادن و احترام به خواست مردم، بازگشت به مردم و طرح ایده‌ی اتحاد ملی با طمع و چشم داشت به رجوع به درآمدهای مشروعه همچون مالیات اما در عمل قابلیت اجرایی بسیار اندکی دارد. جمهوری ستمگر اسلامی از هر سنگری که عقب‌نشینی کند میتوان آن را آخرین سنگر پیش از فروپاشی دانست که در تمام این چهل سال مهمترین استراتژی حکومت، قدرت‌نمایی و هراس‌افکنی و لجاجت در برابر خواست ملت بوده، ملتی که به واسطه درآمدهای نفتی، بود و نبود‌، یا رضایت و نارضایتی‌اش برای سیستم اهمیتی نداشته است. سیستم جمهوری اسلامی هر چه باشد نظام مدارا و تعامل نبوده و نیست، و اگر تلاشی هم در جهت آن شده همه مهره‌های کلید‌ی‌اش برای این بازی حذف (همچون رفسنجانی) و یا بی اعتبار شده‌اند (همچون اصلاح‌طلبان) و چنانچه در این راه هم قدم بگذارد تعادل ذاتی را خویش را از کف خواهد داد و از هم فرو می‌پاشد.

ج: اما گزینه‌ی سوم، محتمل‌ترین و دردناکترین گزینه، ایجاد برخورد و جنگ خارجی است. بر خلاف آنچه که سیستم سال‌ها به خورد اذهان عمومی داده، جمهوری اسلامی توان مقابله‌‌‌ی مستقیم نظامی با هیچ‌کدام از سه دشمن اصلی‌اش یعنی عربستان، اسراییل و آمریکا را ندارد. جنگ احتمالی، کوتاه، ویران‌گر و با نتیجه سریع خواهد بود. نمونه‌ی آن را در تاریخ بارها سراغ داریم از رجز خوانی‌های صدام تا فرار و تصرف کاخ‌اش حتی به یک هفته هم نکشید.

اما نظرشخص خود من، من امشب همان حسی را دارم که مردم ایران سه سال قبل در هنگام امضای قراداد برجام داشتند، دوست می‌دارم به خیابان بروم، برقصم و شیرینی پخش کنم، در وسط خیابان فریاد فریاد بزنم

دیکتاتور به پایان سلام کن.

راست‌اش نوشتن این جملات جرات می‌خواهد، کسانی خواهند گفت که چطور می‌توان ویران شدن ایران و فشار بر مردم را دید و شادی کرد. از فردا دوباره داستان هواپیماهای اسقاطی و مردان و زنان بی‌دارو و دوا، کارخانجات ورشکسته و تجارت‌های تعطیل شده ورد رسانه‌ها می‌شوند. مردم بیش از پیش به خاک سیاه نداری می‌نشینند. اما مگر آخرش چه می‌شود؟ هر چه داریم و نداریم از پل وجاده و خانه و کاشانه ویران شود. مگر در این چهل سال همین نشد؟ مگر روز به روز ما رو به انحطاطی تدریجی نرفتیم؟ مگر خون دختر و زن و کارگر و معلم و دانشجو و نویسنده و بهایی و درویش و سنی و هر گروهی از ما را در شیشه نکردند. مگر اعدام نکردند و نکشتند و ما را به تباهی هر روزه سوق ندادند؟

اقتصادمان را ببینید، طبیعت‌مان را ببینید، فرهنگ‌مان را ببینید، سیاست و ارزش‌های اجتماعی، ارزش پول ملی و هویت ایرانی را ببینید. به راستی چه از ما مانده جز نعشی رو به اضحملال؟

ریشه‌کنی هر بیماری‌ای هزینه دارد. آلمان و ژاپن بعد از جنگ دوم دو نمونه‌‌ی واضح‌اند که به ما نشان خواهند داد با یک سیستم معتدل و سالم می‌توان در عرض ده سال از ویرانه‌ها مکان‌هایی برای زندگی ساخت که ما ایرانیان نیز می‌توانیم، ثروت و نیرو و انگیزه‌اش را داریم فقط باید به هر قیمتی که شده از این سیستم متحجر، کودک‌کش، مردم فریب قرون وسطی‌ای عبور کنیم.

و در پایان، همه‌‌ی آنچه که گفتم در مورد احتمالات بود، حال بگذارید یک آرزو کنم که کاش در این شرایط مرگ جمهوری اسلامی، ما مردم، ما براندازان خود بلند شویم و زمام امور را در دست گیریم تا ویرانی و اثرات ناشی از مرگ جمهوری اسلامی و تبعات منفی‌اش همچون جنگی پوچ به حداقل برسد.

خشایار مصطفوی

سه‌شنبه 18 اردیبهشت 1397

کلوزآپ و دنیای مریض گونه‌ی وانمودها

امشب فرصتی دست داد که دوباره به تماشای فیلم کلوزآپ کیارستمی بنشینم؛ ورای ارزش‌های فیلم و هزاران صفحه نقد و تحلیل که در مورد فیلم نوشته شده، نه تنها شباهت ظاهری (از فرم صورت، شکل مو و حتی مدل کاپشن) حسین سبزیان، بلکه شباهت باطنی او به محمود احمدی‌نژاد باعث حیرت‌ام شد. سبزیان دوست دارد آدم دیگری باشد و دروغ، کلید او در راه رسیدن به انگاره‌ی ذهنی و تصور‌ات غیرواقعی‌اش است که در غایت‌اش خودنمایی پنهان شده است. وانمودی که نموده بودن او را مهم کرده است و خود به ذات‌اش هویت گمگشته‌ای است میان باقی وانمود‌ها. همین جاست که از خودم می‌پرسم آیا حسین سبزیان کلوزآپ و بیماری‌اش آنقدر همه‌گیر و پذیرفتنی شد تا چهارده سال بعد به قدرت جلوس کند و در فکر متوهمش در رویای مدیریت جهان باشد؟ کیارستمی فیلم را کمی پس از پایان جنگ در سال 68 ساخته است و سعی در تحلیل روانشناختانه‌ی ذهن پیچیده انسانی دارد که به مدت هشت سال همه چیز حتی وجه تمایز، هویت و فردیت‌اش را از دست داده است و در حالی که حتی نان شب ندارد به دنبال نمایه‌وارگی است و این همان گزاره‌ای است که سال‌هاست چه در مسائل کلان چون انرژی هسته‌ای و چه در الگوهای خرد و ارزش‌های خودنمایانه‌ی خانواده‌های ایرانی می‌بینیم. و انگار اثر به مخاطب در مورد بیماری‌ای دهشتناک هشدار می‌دهد، بیماری‌ای ‌که در آن روح، جان و روان‌ انسان بی‌ارزش و هیچ می‌شود و هویت‌ جعلی، ساخته و پرداخته‌ی حاصل دگربودگی است که اهمیت دارد، یک هویت از قبل پذیرفته شده، نسخه بی‌ارزش اما مطمئن. سال‌ها بعد از این فیلم بود که شاهد بروز عوارض گسترده‌ این انگاره از پرده سینما تا تاریخ هرروزه بوده و هستیم، انگاره‌ای که هر روز ادامه‌دارتر و گسترده‌تر می‌گردد، شاید ما به نموده و وانمود بودن چیزهای خوب اما غیرواقعی تبدیل شده‌ایم و اصل، حقیقت و فردیت گم شده و این گمشدگی به تدریج باعث و بانی مسخ نهایی ما می‌شود. مسخ به چه؟ شاید آنچه امروز هستیم، یک نسخه‌ی دست چندم از اصلی که حتی معلوم نیست چیست یا کجاست.

Dasein (2017 Release Schedule)

- 20th Shanghai International Film Festival (SIFF)

June 17 to June 26 - China

- Brazilian International Labour Film Festival (BILFF)

15 – 19 May 2017 - Brazil

- The Iranian Film Festival of Zürich (IFFZ)

01 — 07 June, 2017 - Switzerland

- 32 Husumer Filmtage - 24 September 2017 - Germany

- 15th edition of (FLEXIFF) 23-24 September 2017 – Australia

- 12th Marbella International Film Festival (MIFF)

4th to 8th October 2017 - Spain

- 17th edition of International Festival of Red Cross and Health Films

12 - 15 October 2017 – Bulgaria

- 59th Nordic Film Days Lübeck 1 – 5 November 2017 - Germany

IMDB









Dasein narrates the story of a writer who seeks asylum in Germany to flee the war in his own country but he gradually becomes captive economically ...

Title: Dasein

English Title: Being There

Genre: Drama

Type of film: Fiction

Theme: immigration

Running Time: 92 Min

Language: German

Country of production: Germany

Month and year of termination: Feb 2017

Producer and Director: Khashayar Mostafavi

 

" Bye-bye, liebes Hamburg

Plot:
“Bye Bye, liebes Hamburg“ erzählt die Geschichte Ali Javadi, einem 18-Jährigen von Afghanen, der seit 2 Jahren in Hamburg als Asylbewerber lebt. Im Februar 2017 bekam Ali an seinem Geburtstag einen Asyl Ablehnungsbescheid, die Aufforderung Deutschland innerhalb von 30 Tage zu verlassen und nach Afghanistan zurückzugehen.Der Film versucht, Alis Wünsche und Ängste zu zeigen. Er wollte in Deutschland als Feuerwehrmann arbeiten. Der Regisseure des Films wird mit seinem Vormund sprechen. Außerdem wird Ali die Geschichte seines Bruders erzählen, der vor drei Jahren in Afghanistan von radikalislamischen Taliban getötet würde. Der Film zeigt nicht, wie Alis Geschichte ausgeht. Er wartet in seinem Zimmer auf den Tag, an dem die Polizei kommt und ihn nach Afghanistan, in ein unsicheres Land abschiebt.

The Film is not over yet!

Ken Loach, at the age of 80, in his recent film “I Daniel Blake”, remind us again how the film industry with showing violence, sex, rich and powerful hero’s, nonsense suspensions and Fake Stories lost the power of real cinema to reflect our painful world. Maybe If you ask the filmmakers all around the world about their goals, 90% of them answer you, that they at least want to entertain you with such bullshit elements. They know exactly something is wrong but at the end, they say that, Willy-nilly, that's the way it is. If you want to make a film you should respect your audiences and their banal tastes. On the other hand, the audience is getting bored with the tons of movies with similar structures and overdone stories. That is why Godard said that “The film is over.” I believe nowadays it's not enough to avoid such mainstream elements, perhaps we should recreate a new film system with new deals. However, which as I have said the Filmmakers such ken Loach could be shown the way to survive.

Khashayar Mostafai

11.03.2017